Krótka historia kosmetyki - kosmetyka wczoraj i dziś

Kosmetyka jako sztuka upiększania istnieje od niepamiętnych czasów.
Początki pielęgnacji skóry sięgają czasów kultur staro orientalnych. Już ludy pierwotne barwiły swoje ciało w celu upiększania, tuszowania wad lub zamaskowania czy odstraszenia wroga., a  sam termin pochodzi od greckiego „cosmeo” co oznacza zdobić, a wywodzący się od tego czasownika przymiotnik „cosmeticos” określa „cosmetice techne”, czyli sztukę upiększania i porządkowania. Niektórzy badacze wiążą kosmetykę z kosmosem w rozumieniu ładu, porządku, harmonii. Również polski filozof prof. Tatarkiewicz uważał, że piękno polega na „ładzie, harmonii, na właściwej proporcji i zgodności części”.

Pierwotnym zadaniem kosmetyki nie była wyłączna troska o urodę, ale również czynności określane mianem kosmetyki negatywnej np.: rozmaite metody barwienia skóry, zamaskowanie za pomocą wypalania, tatuowanie skóry itp. Świadczą o tym liczne znaleziska, na których dają się zauważyć różne defekty skóry źle urywane tatuażami.

Makijaż to również sposób na wysyłanie sygnałów erotycznych i pewnie z tego względu malowanie było wykorzystywane od wieków zarówno przez kobiety jak i przez mężczyzn.
  A  oto krótka historia:

•W jaskiniach epoki lodowcowej znaleziono pierwsze wykonanie z barwnika roślinnego szminki do upiększania twarzy i ciała.
•Egipcjanie szczególną uwagę przywiązywali do makijażu oczu oddając cześć swojemu bóstwu, bogowi słońca Ra, którego symbolem było oko.
www.romancebooks.it
• W Chinach zapoczątkowano lusterko szklane. Poza tym Chińczycy wymyślili lakier do paznokci, lakier do włosów oraz tusz do rzęs.
www.pinterest.com
•Z opowiadań wiadomo, iż kobiety z chińskiej arystokracji w ciągu dnia używały białego pudru na twarz, a w nocy spały z nałożonymi maseczkami.

www.en.wikipedia.org
•W średniowiecznej Polsce popularną pomadką do ust była krew z węża, która miała za zadanie nie tylko dodawać urody niewieście, ale i znosić niemiły zapach zębów i dziąseł.
•Podstawowym środkiem kosmetycznym okresu rokoko był puder. Nierozsądne używanie tego specyfiku sprawiało, że uroda ówczesnych piękności gasła przed trzydziestym rokiem życia. Panie, bowiem szybko dostawały pryszczy i zaskórników, miały żółtą, zniszczoną i zwiotczałą skórę.

W 1521 roku został wynaleziony wybielacz do cery. Dostęp do niego mieli tylko najbogatsi szlachcice. Jego podstawowymi składnikami był ocet i tlenek ołowiu. Za czasów Elżbiety Wielkiej na taką pastę nakładano kurze białko, aby wybłyszczyć cerę i wyprostować zmarszczki. Ponieważ nie wykonywano wtedy demakijażu, odpadnięte płaty "maski" uzupełniano na bieżąco.